zuusje

Uk en ik zijn samen boven. Ik vouw de was en Uk is lekker aan het spelen in de kamer er naast. Uk is wel erg stil, dus ik ga maar eens kijken wat hij uitspookt. Als ik binnen kom, zit hij in een speelgoedkist, met de deksel op z'n hoofd. Ineens begint hij heel hard te huilen - hij heeft z'n vingers tussen de deksel en de muur gekregen. 'Wat was je aan het doen dan?', vraag ik. 'Verstoppertje' zegt Uk. 'Maar mama?' Snikt hij, 'Ik vond het eigenlijk te spannend hoor. Verstoppertje is echt niet leuk als er geen kindje is om je te zoeken'.

0.20 uur Voetstapjes op de gang, een klein jongetje kruipt over het bed. Ik til met een arm m'n deken op zodat hij lekker bij me kan komen liggen. Hij geniet, kruipt zo dicht als hij kan tegen me aan en wiebelt met zijn billetjes om nog nét een beetje dichterbij te komen. Hij pakt mijn armen en trekt ze om zich heen, wil weer lekker verder slapen. Ik voel dat warme, kleine peuterlijfje en kan, ondanks het tijdstip, een enorme glimlach niet onderdrukken. Ik vraag hem waarom hij wakker is. Er komt geen reactie. Nog een keertje dan: 'waarom ben je wakker?' Uk zucht: 'ik ben niet wakker!' Ik moet lachen en vraag hoe het dan komt dat hij wel antwoord geeft. Er volgt gemompel (waar ken ik dat toch van?) 'Wat zeg je?' Uk moppert: 'NIET. GRAPPIG.' Maar dat is natuurlijk niet waar. Het is verschrikkelijk grappig. Tenminste... wel als je de moeder bent van dit mopperknopje. Lachend haal ik zijn dekentje op: dé garantie voor nog een beetje slaap vannacht, want

Uk en ik gaan samen even naar de Emmaus. Dit is een uitstapje waar beide mannetjes zich altijd op verheugen, want er valt van alles te zien en van die lieve, vaak niet meer zo piepjonge, vrijwilligsters krijgen ze regelmatig wat toegestopt. Maar nu is Oudste naar zwemles, dus hebben wij even 'tijd voor onszelf'. Onderweg naar de Emmaus raken we even licht vertraagd door de plaatselijke schoenenwinkel (mama, die vind ik stoer voor jou! Gotta love him). In de schoenenwinkel overstemt het geluid van een sirene geleidelijk de lichte muziek. Het is de sirene van een brandweer en hij komt best dichtbij, lijkt het. Uk rent naar buiten en de niet meer zo piepjonge verkoopster en ik snellen er achteraan. Ik til Uk op, want rondscheurende brandweerwagens met sirene en zwaailicht voorspellen vaak niet veel goeds. Even verderop staat een politiewagen en de brandweerwagen die we eerder hoorden en op de achtergrond zwelt het geluid aan van nóg een brandweerwagen. Uk springt nog net niet ui

In een speeltuin hoor je veilig te kunnen spelen. En al helemaal in een bewaakte speeltuin. Zo een met een hek en een schat van een man die bijna vergroeid is met de achtergrond, maar ondertussen zijn oren en ogen openhoudt voor het welbevinden van jouw kroost en dat van een ander. Zo'n speeltuin waar vredige geluiden klinken van kinderen die door elkaar rennen en springen, schateren, gillen en soms een beetje huilen, glijden, klimmen en klauteren. Je ziet intens tevreden mama's, en een enkele verdwaalde papa, lekker op een bankje in de zon keuvelen met vriendinnen of met hun eigen moeder, of eindelijk eens toekomen aan meer dan twee regels van hun lievelingsboek. In zo'n speeltuin was ik vandaag, samen met een vriendin en onze vier kinderen. Het was er heerlijk, zoals dat het eigenlijk altijd is, en we genoten van de goede sfeer en van onze kinderen die op hun beurt genoten van alle glij-, klim- en klautertoestellen. De enige ongemakken die er waren hadden te maken met kin

Al anderhalve week kijken man en ik nieuwsgierig om ons heen, naar allerlei verschillende vakantie-uitrustingen. Dat zit zo: man mocht tijdens vaderdag even 'lekker uitslapen' terwijl ik beneden met de kinderen speelde en ondertussen (ja, dit kan ik echt) Marktplaats bezocht.  Om ons groeiende vakantieprobleem het hoofd te bieden (alle huuraccomodaties lijken bezet te zijn) ga ik maar eens opzoek naar een eigen kampeeruitrusting. Daarbij stuit ik op een zeer oude, knusse vouwwagen inclusief alles (knijpermandje, kaasschaaf) voor een prima prijs. Als man wakker wordt en ik de eigenaar van de vouwwagen heb gebeld is de deal daar: vanaf nu zijn wij de trotse bezitters van een vouwwagen. Man besluit ter plekke nooit meer uit te willen slapen, want we hebben een nieuw probleem, een redelijk essentieel onderdeel aan onze auto ontbreekt: de trekhaak. Gelukkig mogen we de auto van m'n ouders lenen. Voorlopig is het probleem hiermee opgelost. Na enig oefenwerk op een nabije dagcampi

'Mama, Uk heeft de bal over de schutting gegooid', klikt Oudste Zoon. Ik kijk naar Uk, die met grote ogen terug kijkt -handjes op zijn rug- en bevestigend knikt. Het is zo. De bal ligt bij de buren. En nu we toch aan het biechten zijn: bij de andere buren ligt er ook één. Ik probeer zo goed als dat gaat pedagogisch-boos te kijken en zeg dat hij die dan zelf maar op moet halen. Via de voordeur wel te verstaan. Uk draait met zijn oogjes, heft zijn handjes met veel gevoel voor drama ten hemel en zucht: 'oké, mama'. Grote Broer vindt het wel interessant allemaal en biedt aan om mee te gaan om te helpen, 'want Uk kan niet bij de bel'. Ze lopen hand in hand naar de buren waar Oudste Zoon op het raam klopt (hij kan ook niet bij de bel) en de mannen samen in spanning afwachten. De buurvrouw doet open en Uk bekent onmiddellijk schuld: 'mag ik mijn spierbal terug?'. Onze buurvrouw is een dame op leeftijd. Ze kijkt hem aan en zoekt dan hulp bij mij. 'Hij bedoe

Swieber, onze mooie rooie kater van nog geen jaar oud is overleden. Overreden moet ik misschien zeggen, want dat is helaas het geval. Als Manlief op goed geluk op de site van Amivedi kijkt omdat onze mooie rooie vannacht niet thuis gekomen is, verstrakt zijn blik en zucht hij dat we niet meer verder hoeven te zoeken. Ik kan het niet geloven en huil van schrik dikke tranen. Onze mannetjes zien het gebeuren en vragen bezorgd wat er aan de hand is. Als ik vertel dat Swieber dood is en nooit meer terug komt, zijn ze even van de wijs. Uk komt naar me toe. ' kusje mama?' en hij geeft een lief Peuterzoentje op m'n wang. Hij kijkt nog even of het helpt, klimt in m'n armen ('mama ik wil jou tillen') en aait zachtjes met zijn peuterhandjes over m'n wangen. 'Hoef je nu niet meer te huilen mama?' Oudste Zoon wil alles weten. 'Hoe kan dat dan? Waar is hij nu? Komt hij echt niet meer terug? Mama, ik mis Swieber zo erg! Is hij nu een sterretje? Maar ik zie hem

Het is een puinhoop in de kamer. De mannen hebben de twee Ikea speelgoedbakken vol houten treinen en stukjes Playmobil omgekeerd en zitten nu elk pontificaal in een lege bak. Uk heeft een lege kartonnen verpakking van wat ooit voor cakebeslag bedoeld was gevuld met stukjes houten treinspoor. Oudste zit in een andere bak met het Fisher Price kassaatje en een zelfgemaakt bonnenboekje op schoot. 'Mag ik uw kaartje alstublieft?' Uk pakt op goed geluk een stukje treinspoor. 'Nee, niet die, deze' zegt de conducteur en hij wijst een willekeurig ander stukje aan. Uk geeft geduldig het gevraagde stukje hout. Kling. De kassa rinkelt. 'Aja, want als je geen kaartje hebt krijg je een bekeuring' doceert Oudste aan Uk. 'Dat heb ik op school geleerd'. Uk knikt. Natuurlijk, dat is zo. 'Waar wil je naar toe?' vraagt de conducteur. 'Naar olifant'. 'Oké, dan zijn we er al'. Uk vindt dat heel gewoon en steekt een heel verhaal af. 'Oké. Ik ga ev