Doorgaan naar hoofdcontent

Spierbal

'Mama, Uk heeft de bal over de schutting gegooid', klikt Oudste Zoon. Ik kijk naar Uk, die met grote ogen terug kijkt -handjes op zijn rug- en bevestigend knikt. Het is zo. De bal ligt bij de buren. En nu we toch aan het biechten zijn: bij de andere buren ligt er ook één. Ik probeer zo goed als dat gaat pedagogisch-boos te kijken en zeg dat hij die dan zelf maar op moet halen. Via de voordeur wel te verstaan. Uk draait met zijn oogjes, heft zijn handjes met veel gevoel voor drama ten hemel en zucht: 'oké, mama'. Grote Broer vindt het wel interessant allemaal en biedt aan om mee te gaan om te helpen, 'want Uk kan niet bij de bel'. Ze lopen hand in hand naar de buren waar Oudste Zoon op het raam klopt (hij kan ook niet bij de bel) en de mannen samen in spanning afwachten. De buurvrouw doet open en Uk bekent onmiddellijk schuld: 'mag ik mijn spierbal terug?'. Onze buurvrouw is een dame op leeftijd. Ze kijkt hem aan en zoekt dan hulp bij mij. 'Hij bedoelt zijn tennisbal', help ik haar. 'Ooo...' De buurvrouw begrijpt het. 'Ik zag net wel iets door de tuin stuiteren, was dat jouw bal?' Ondertussen komt de buurman met het gevraagde object aangewandeld. 'Jaa, die!' roepen Uk en Oudste in koor. Ze zijn blij: dit is helemaal niet eng! Nu dan ook maar meteen naar de andere buurvrouw, waar ze zelf in de tuin mogen zoeken. We proberen goed te zoeken, maar vinden niks. Uk vindt dat papa maar moet komen, 'want die kan heel goed vinden'. Ik begin een beetje te twijfelen aan het waarheidsgehalte van Uk's relaas, want er is niks te zien en Uk heeft geen idee waar de bal zou kunnen zijn. Als hij daarna met droge ogen beweert dat een draak zijn spierbal heeft weggeblazen met vuur of misschien wel heeft opgegeten, weet ik het zeker. De spierbal ligt gewoon bij ons in de tuin en aan Uk's fantasie mankeert helemaal niets.
Gelukkig maar.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Gepuzzel op hoog niveau

‘Oké, dus we gaan onze stakingsdag wat meer ruchtbaarheid geven? Een beetje meer geluid uit de praktijk? Goed idee?’ We hebben een studiemiddag en met het hele team zitten we bij elkaar. Wat gaan we doen 12 december en hoe pakken we dit aan? Allereerst vormen we een werkgroep. Eén collega stelt voor om een column te schrijven over de reden waarom we gaan staken. Het moet een verhaal uit de onderwijspraktijk worden dat alle argumenten ondersteunt en kleur geeft. Maar hoe maak je dan duidelijk hoe urgent het probleem is, zonder te verzanden in een klaagzang of een waslijst met werkzaamheden? Met deze zogenaamde breinbreker gaan wij aan het einde van middag naar huis. Als ik thuis aan tafel samen met mijn oudste zoon een puzzel van 1000 stukjes probeer op te lossen, denk ik na over de column. En ineens weet ik het: het gepuzzel doet me denken aan ons kunst- en vliegwerk wanneer wij vervanging zoeken. Het zoeken naar stukjes, het passen en meten, de frustratie als het juiste stukje niet
2 reacties
Meer lezen

geen fijne dag

Swieber, onze mooie rooie kater van nog geen jaar oud is overleden. Overreden moet ik misschien zeggen, want dat is helaas het geval. Als Manlief op goed geluk op de site van Amivedi kijkt omdat onze mooie rooie vannacht niet thuis gekomen is, verstrakt zijn blik en zucht hij dat we niet meer verder hoeven te zoeken. Ik kan het niet geloven en huil van schrik dikke tranen. Onze mannetjes zien het gebeuren en vragen bezorgd wat er aan de hand is. Als ik vertel dat Swieber dood is en nooit meer terug komt, zijn ze even van de wijs. Uk komt naar me toe. ' kusje mama?' en hij geeft een lief Peuterzoentje op m'n wang. Hij kijkt nog even of het helpt, klimt in m'n armen ('mama ik wil jou tillen') en aait zachtjes met zijn peuterhandjes over m'n wangen. 'Hoef je nu niet meer te huilen mama?' Oudste Zoon wil alles weten. 'Hoe kan dat dan? Waar is hij nu? Komt hij echt niet meer terug? Mama, ik mis Swieber zo erg! Is hij nu een sterretje? Maar ik zie hem
Een reactie posten
Meer lezen

3-0

Het is een gezellige puinhoop op de keukentafel. Er liggen gekleurde stukjes papier, stokjes, steentjes en een bananenschil. De vierjarige aanstichter van de puinhoop zit even verderop; een rode blos op zijn wangen, de benen in kleermakerszit, de ogen gericht op een nieuwe race-app. Ik mompel iets pedagogisch over samen opruimen en roep hem tot de orde. 'Uk wat moet ik met al die papiertjes doen die hier liggen?' 'Die moet je ophangen' 'Ophangen?' 'Ja dat zijn vlaggetjes' 'Eh, vlaggetjes?' 'Ja. Daar moeten nog touwtjes aan' Ik werp kennelijk een nogal onnozele blik op mijn uk, want hij vervolgt met de genadeklap: 'Dat is voor jou. Voor moederdag. Dan gaan we ze ophangen' Slik 'Mooi zijn ze hè?' Hij werpt me zijn allerbeminnelijkste glimlach toe. Ok. Dit is een nieuwe dimensie aan de we-dwarsbomen-altijd-en-op-alle-mogelijke-manieren-het-opruimen terreur van mijn kleine ukken. Sentiment. En het werkt nog ook.
Een reactie posten
Meer lezen