open eind

Het is een puinhoop in de kamer. De mannen hebben de twee Ikea speelgoedbakken vol houten treinen en stukjes Playmobil omgekeerd en zitten nu elk pontificaal in een lege bak. Uk heeft een lege kartonnen verpakking van wat ooit voor cakebeslag bedoeld was gevuld met stukjes houten treinspoor. Oudste zit in een andere bak met het Fisher Price kassaatje en een zelfgemaakt bonnenboekje op schoot. 'Mag ik uw kaartje alstublieft?' Uk pakt op goed geluk een stukje treinspoor. 'Nee, niet die, deze' zegt de conducteur en hij wijst een willekeurig ander stukje aan. Uk geeft geduldig het gevraagde stukje hout. Kling. De kassa rinkelt. 'Aja, want als je geen kaartje hebt krijg je een bekeuring' doceert Oudste aan Uk. 'Dat heb ik op school geleerd'. Uk knikt. Natuurlijk, dat is zo. 'Waar wil je naar toe?' vraagt de conducteur. 'Naar olifant'. 'Oké, dan zijn we er al'. Uk vindt dat heel gewoon en steekt een heel verhaal af. 'Oké. Ik ga even naar de olifantjes en dan kom ik terug. Dan gaan we even naar de vakantie met de trein en dan ben ik bijna klaar en (zonder onderbreking) nu ben ik klaar ok?' Oudste vindt het best. 'Ja, de trein gaat nu naar Opa'. Hé dat is leuk, denkt Uk. 'Gaan we naar opa?' 'Ja in eh... in Amerika'. De conducteur klingelt wat met de sleutels, maar ze vertrekken nog niet. Tot ongeduld van Uk. Hij wil naar Opa! Maar Oudste stapt uit. 'Dit is een brandweertrein, dus we moeten een helm op!' Uk vindt dat volstrekt logisch dus ze stappen uit om een helm te pakken.

En dan is het ineens voorbij. Zo plotseling als ze bedachten dat de rode Ikea bak een treinstel was, zo plotseling is het dat ineens niet meer en gaan ze elk hun weg. Hun moeder met een halve blog achterlatend. Heel gewoon.

Mooi is dat.