Uk en ik zijn samen boven. Ik vouw de was en Uk is lekker aan het spelen in de kamer er naast. Uk is wel erg stil, dus ik ga maar eens kijken wat hij uitspookt. Als ik binnen kom, zit hij in een speelgoedkist, met de deksel op z'n hoofd. Ineens begint hij heel hard te huilen - hij heeft z'n vingers tussen de deksel en de muur gekregen. 'Wat was je aan het doen dan?', vraag ik. 'Verstoppertje' zegt Uk. 'Maar mama?' Snikt hij, 'Ik vond het eigenlijk te spannend hoor. Verstoppertje is echt niet leuk als er geen kindje is om je te zoeken'.
‘Oké, dus we gaan onze stakingsdag wat meer ruchtbaarheid geven? Een beetje meer geluid uit de praktijk? Goed idee?’ We hebben een studiemiddag en met het hele team zitten we bij elkaar. Wat gaan we doen 12 december en hoe pakken we dit aan? Allereerst vormen we een werkgroep. Eén collega stelt voor om een column te schrijven over de reden waarom we gaan staken. Het moet een verhaal uit de onderwijspraktijk worden dat alle argumenten ondersteunt en kleur geeft. Maar hoe maak je dan duidelijk hoe urgent het probleem is, zonder te verzanden in een klaagzang of een waslijst met werkzaamheden? Met deze zogenaamde breinbreker gaan wij aan het einde van middag naar huis. Als ik thuis aan tafel samen met mijn oudste zoon een puzzel van 1000 stukjes probeer op te lossen, denk ik na over de column. En ineens weet ik het: het gepuzzel doet me denken aan ons kunst- en vliegwerk wanneer wij vervanging zoeken. Het zoeken naar stukjes, het passen en meten, de frustratie als het juiste stukje niet
Reacties
Een reactie posten