0.20 uur
Voetstapjes op de gang, een klein jongetje kruipt over het bed. Ik til met een arm m'n deken op zodat hij lekker bij me kan komen liggen. Hij geniet, kruipt zo dicht als hij kan tegen me aan en wiebelt met zijn billetjes om nog nét een beetje dichterbij te komen. Hij pakt mijn armen en trekt ze om zich heen, wil weer lekker verder slapen. Ik voel dat warme, kleine peuterlijfje en kan, ondanks het tijdstip, een enorme glimlach niet onderdrukken. Ik vraag hem waarom hij wakker is. Er komt geen reactie. Nog een keertje dan: 'waarom ben je wakker?' Uk zucht: 'ik ben niet wakker!' Ik moet lachen en vraag hoe het dan komt dat hij wel antwoord geeft. Er volgt gemompel (waar ken ik dat toch van?) 'Wat zeg je?' Uk moppert: 'NIET. GRAPPIG.' Maar dat is natuurlijk niet waar. Het is verschrikkelijk grappig. Tenminste... wel als je de moeder bent van dit mopperknopje. Lachend haal ik zijn dekentje op: dé garantie voor nog een beetje slaap vannacht, want hij mag natuurlijk blijven. Dat spreekt voor zich. Want hoe klein hij ook is, de tijd vliegt en dat Peuterlijfje wordt al zo snel groot. Ik ga er nog maar even van genieten dus. Truste.
‘Oké, dus we gaan onze stakingsdag wat meer ruchtbaarheid geven? Een beetje meer geluid uit de praktijk? Goed idee?’ We hebben een studiemiddag en met het hele team zitten we bij elkaar. Wat gaan we doen 12 december en hoe pakken we dit aan? Allereerst vormen we een werkgroep. Eén collega stelt voor om een column te schrijven over de reden waarom we gaan staken. Het moet een verhaal uit de onderwijspraktijk worden dat alle argumenten ondersteunt en kleur geeft. Maar hoe maak je dan duidelijk hoe urgent het probleem is, zonder te verzanden in een klaagzang of een waslijst met werkzaamheden? Met deze zogenaamde breinbreker gaan wij aan het einde van middag naar huis. Als ik thuis aan tafel samen met mijn oudste zoon een puzzel van 1000 stukjes probeer op te lossen, denk ik na over de column. En ineens weet ik het: het gepuzzel doet me denken aan ons kunst- en vliegwerk wanneer wij vervanging zoeken. Het zoeken naar stukjes, het passen en meten, de frustratie als het juiste stukje niet...
Reacties
Een reactie posten