Swieber, onze mooie rooie kater van nog geen jaar oud is overleden. Overreden moet ik misschien zeggen, want dat is helaas het geval. Als Manlief op goed geluk op de site van Amivedi kijkt omdat onze mooie rooie vannacht niet thuis gekomen is, verstrakt zijn blik en zucht hij dat we niet meer verder hoeven te zoeken. Ik kan het niet geloven en huil van schrik dikke tranen. Onze mannetjes zien het gebeuren en vragen bezorgd wat er aan de hand is. Als ik vertel dat Swieber dood is en nooit meer terug komt, zijn ze even van de wijs. Uk komt naar me toe. ' kusje mama?' en hij geeft een lief Peuterzoentje op m'n wang. Hij kijkt nog even of het helpt, klimt in m'n armen ('mama ik wil jou tillen') en aait zachtjes met zijn peuterhandjes over m'n wangen. 'Hoef je nu niet meer te huilen mama?' Oudste Zoon wil alles weten. 'Hoe kan dat dan? Waar is hij nu? Komt hij echt niet meer terug? Mama, ik mis Swieber zo erg! Is hij nu een sterretje? Maar ik zie hem niet, er zijn alleen maar wolken'. Uk suggereert dat zijn grote broer wel naar Swieber kan kijken met zijn 'verderkijker'. Ik geef hem een knuffel. Van Amivedi krijgen we een foto ter identificatie. Het is een nette foto, het lijkt of hij slaapt. Ik laat 'm aan de jongens zien. 'Zie je? Het lijkt net of hij slaapt, maar hij leeft echt niet meer. Hij is dood'. Oudste kijkt en snapt het. Het is echt zo, hij ziet het ook.
Ze bellen samen oma, om het te vertellen, en we horen het hele verhaal tot in detail terug. 'Oma, we hebben nog maar één poes', zegt Oudste 'Swieber is dood'. Hij windt er in ieder geval geen doekjes om. Oma schrikt even, maar herstelt zich en kletst meelevend met haar beide kleinzoons. Het helpt, ze vinden het fijn. Oudste vertelt gedetailleerd en duidelijk. Uk hangt een heel verhaal op, nogal onsamenhangend voor zijn doen. Maar oma snapt alles.
Als we de jongens naar bed brengen lijkt Uk het al vergeten te zijn. Hij heeft vooral oog voor zijn Pannenkoekenboek, dat hij graag zelf wil 'voorlezen'. Oudste kijkt nog even naar buiten of hij een sterretje ziet en zegt dat Swieber even rust moet hebben achter de wolken en dat hij straks een sterretje wordt. Daarna doet hij nog even voor hoe een dode poes eruit ziet. 'Kijk mama, zó!' en hij gaat net zo liggen als Swieber op de foto. 'Zo liggen dode poesjes'. Hij zegt dat het 'geen fijne dag was vandaag, hè mama?'. Als ik hem er aan herinner dat hij vandaag twee politieauto's gezien heeft op school, mét zwaailicht en sirene en dat hij zo'n knap muisje was bij het weekslot, geeft hij me gelijk: 'het begin van de dag was wél leuk, maar het einde niet'. En dat ben ik grondig met hem eens.
Reacties
Een reactie posten