‘Oké, dus we gaan onze stakingsdag wat meer ruchtbaarheid geven? Een beetje meer geluid uit de praktijk? Goed idee?’
We hebben een studiemiddag en met het hele team zitten we bij elkaar. Wat gaan we doen 12 december en hoe pakken we dit aan? Allereerst vormen we een werkgroep. Eén collega stelt voor om een column te schrijven over de reden waarom we gaan staken. Het moet een verhaal uit de onderwijspraktijk worden dat alle argumenten ondersteunt en kleur geeft. Maar hoe maak je dan duidelijk hoe urgent het probleem is, zonder te verzanden in een klaagzang of een waslijst met werkzaamheden? Met deze zogenaamde breinbreker gaan wij aan het einde van middag naar huis.
Als ik thuis aan tafel samen met mijn oudste zoon een puzzel van 1000 stukjes probeer op te lossen, denk ik na over de column. En ineens weet ik het: het gepuzzel doet me denken aan ons kunst- en vliegwerk wanneer wij vervanging zoeken. Het zoeken naar stukjes, het passen en meten, de frustratie als het juiste stukje niet te vinden is en uiteraard de ontbrekende stukjes.
De link is gauw gelegd. Het lerarentekort en de veel te hoge werkdruk zijn lastige puzzels. Het zijn geen verzonnen verhalen van een ‘verwende beroepsgroep met veel te veel vakantiedagen’. Het is ook geen ‘zwartgallig toekomstbeeld’: het nijpende lerarentekort, de hoge werkdruk en het onevenredige salaris zijn hartstikke echt!
En dan hebben we het nog niet eens over groepen van 30 of 31 leerlingen – heel begrijpelijk dat ‘plofklas’ genomineerd is voor woord van het jaar – , passend onderwijs, veeleisende ouders en een onbegrensd verantwoordelijkheidsgevoel.
Ook De Werkplaats in Bilthoven kampt hiermee en daarom wordt er 12 december gestaakt. De Werkplaats is een grote basisschool in een groene wijk met 600 leerlingen verdeeld over 20 groepen en met 50 leerkrachten waaronder een aantal vakdocenten. Het is een prachtige school met veel parttimers en dat maakt de ‘puzzel der vervanging’ bovengemiddeld urgent: veel groepen betekent immers meer risico op een zieke leerkracht.
Buitenstaanders vinden dat de duo dan maar extra moet opdraven. Maar dat is helaas slechts beperkt mogelijk. Dus ja, ook op De Werkplaats puzzelen wij ons regelmatig suf.
Afgelopen week nog moesten wij hemel en aarde bewegen om een ziektevervanging van twee dagen rond te krijgen. Er waren twee ‘bouwen’ en maar liefst ZEVEN – ja, je leest het goed – collega’s met diverse functies voor nodig om het gat te dichten.
De consequentie hiervan was a) dat bij alle zeven collega’s het eigenlijke werk zich op stapelde, b) de betrokken kinderen onderwijs kregen van veel verschillende leerkrachten en c) van leren en het begeleiden van kinderen die extra aandacht vragen weinig terecht is gekomen.
Omdat we hart voor de zaak hebben en altijd het belang van de leerlingen voorop stellen, durven we geen ‘NEE’ te zeggen. Door dit soort dagen krijgen we er uiteindelijk méér werk bij en we ervaren al die enorme werkdruk. Ziek melden komt niet tot nauwelijks voor in onze vocabulaire, want wij willen onze collega’s niet met de gebakken peren opzadelen.
Maar leerkracht zijn, dat is toch een missie, een passie, een hobby? Een roeping misschien? Welnee! Het is ons werk. Werk dat we met liefde en plezier doen. Werk waar we nooit over raken uitgepraat. Werk waar we ongelooflijk van kunnen genieten!
Dat klopt als een bus. En dus zou het fijn zijn als wij een evenredig salaris ontvangen, dat de werkdruk wordt verlaagd en dat er een langdurige oplossing voor het lerarentekort wordt aangedragen. Zodat wij zonder een heleboel frustratie én zonder ingewikkeld gepuzzel ‘gewoon’ ons mooie werk kunnen doen. Nu en in de toekomst.
Jikke Klem
Laura Loupatty
Renee de Senerpont Domis
Margot Timmerman
We hebben een studiemiddag en met het hele team zitten we bij elkaar. Wat gaan we doen 12 december en hoe pakken we dit aan? Allereerst vormen we een werkgroep. Eén collega stelt voor om een column te schrijven over de reden waarom we gaan staken. Het moet een verhaal uit de onderwijspraktijk worden dat alle argumenten ondersteunt en kleur geeft. Maar hoe maak je dan duidelijk hoe urgent het probleem is, zonder te verzanden in een klaagzang of een waslijst met werkzaamheden? Met deze zogenaamde breinbreker gaan wij aan het einde van middag naar huis.
Als ik thuis aan tafel samen met mijn oudste zoon een puzzel van 1000 stukjes probeer op te lossen, denk ik na over de column. En ineens weet ik het: het gepuzzel doet me denken aan ons kunst- en vliegwerk wanneer wij vervanging zoeken. Het zoeken naar stukjes, het passen en meten, de frustratie als het juiste stukje niet te vinden is en uiteraard de ontbrekende stukjes.
De link is gauw gelegd. Het lerarentekort en de veel te hoge werkdruk zijn lastige puzzels. Het zijn geen verzonnen verhalen van een ‘verwende beroepsgroep met veel te veel vakantiedagen’. Het is ook geen ‘zwartgallig toekomstbeeld’: het nijpende lerarentekort, de hoge werkdruk en het onevenredige salaris zijn hartstikke echt!
En dan hebben we het nog niet eens over groepen van 30 of 31 leerlingen – heel begrijpelijk dat ‘plofklas’ genomineerd is voor woord van het jaar – , passend onderwijs, veeleisende ouders en een onbegrensd verantwoordelijkheidsgevoel.
Ook De Werkplaats in Bilthoven kampt hiermee en daarom wordt er 12 december gestaakt. De Werkplaats is een grote basisschool in een groene wijk met 600 leerlingen verdeeld over 20 groepen en met 50 leerkrachten waaronder een aantal vakdocenten. Het is een prachtige school met veel parttimers en dat maakt de ‘puzzel der vervanging’ bovengemiddeld urgent: veel groepen betekent immers meer risico op een zieke leerkracht.
Buitenstaanders vinden dat de duo dan maar extra moet opdraven. Maar dat is helaas slechts beperkt mogelijk. Dus ja, ook op De Werkplaats puzzelen wij ons regelmatig suf.
Afgelopen week nog moesten wij hemel en aarde bewegen om een ziektevervanging van twee dagen rond te krijgen. Er waren twee ‘bouwen’ en maar liefst ZEVEN – ja, je leest het goed – collega’s met diverse functies voor nodig om het gat te dichten.
De consequentie hiervan was a) dat bij alle zeven collega’s het eigenlijke werk zich op stapelde, b) de betrokken kinderen onderwijs kregen van veel verschillende leerkrachten en c) van leren en het begeleiden van kinderen die extra aandacht vragen weinig terecht is gekomen.
Omdat we hart voor de zaak hebben en altijd het belang van de leerlingen voorop stellen, durven we geen ‘NEE’ te zeggen. Door dit soort dagen krijgen we er uiteindelijk méér werk bij en we ervaren al die enorme werkdruk. Ziek melden komt niet tot nauwelijks voor in onze vocabulaire, want wij willen onze collega’s niet met de gebakken peren opzadelen.
Maar leerkracht zijn, dat is toch een missie, een passie, een hobby? Een roeping misschien? Welnee! Het is ons werk. Werk dat we met liefde en plezier doen. Werk waar we nooit over raken uitgepraat. Werk waar we ongelooflijk van kunnen genieten!
Dat klopt als een bus. En dus zou het fijn zijn als wij een evenredig salaris ontvangen, dat de werkdruk wordt verlaagd en dat er een langdurige oplossing voor het lerarentekort wordt aangedragen. Zodat wij zonder een heleboel frustratie én zonder ingewikkeld gepuzzel ‘gewoon’ ons mooie werk kunnen doen. Nu en in de toekomst.
Jikke Klem
Laura Loupatty
Renee de Senerpont Domis
Margot Timmerman
En zo is het.
BeantwoordenVerwijderenHoe is mogelijk dat dit een probleem is. Het fundament van onze samenleving staat onder ernstige druk. Waardering is ook gepaste beloning. Serieus nemen van deze beroepsgroep komt ook het imago ten goede. Meer mensen in het onderwijs. Sterkte met de strijd, hou vol. Mijn steun hebben jullie.
BeantwoordenVerwijderen