Doorgaan naar hoofdcontent

DJ

'Hallooooo beste mensennnn, daar ben ik weer!' Hij praat met de langgerekte klanken en het ongetemde enthousiasme wat ik herken uit de verschillende vlogs die de mannen graag bekijken. Ze zijn er de hele ochtend al druk mee, met hun nieuwste aanwinst: een echte dj set! Wat ze in hun eentje niet voor elkaar kregen, lukt de slimmerds na enig puzzelen toch: samen hebben ze precies genoeg geld. Nu staat de dj set uit. De dj's hebben pauze (en mijn oren ook).
'Ik zal jullie even mijn nieuwe dj set laten ziennn!' De jongste dj kijkt langs de selfiestick naar een ingebeelde camera. Het is een serieuze vlog, alleen wordt ie niet opgenomen. Dat is ook niet belangrijk, want op je zevende een vlog starten op You Tube is geen optie en als je grote broer zijn camera niet uit wil lenen moet je toch wat. Het lijkt hem niet te deren. 'Kijk, dit is de woonkamer en dit is de tv. Dit is mijn moeder...' (ik zwaai even naar het einde van de selfiestick) 'zeg, mam...'. Hij gaat naast me zitten en kijkt beurtelings van mij naar de camera en trekt een nogal guitige snoet. 'Gaat het eigenlijk nog regenen vandaag?' Ik zeg dat ik denk van niet. 'Nou dat is moooooi mensen, dan gaat het feestje doorrr vanmiddag!'
O ja? Project X schiet in een split second door m'n hoofd, maar ik bedenk me voor de paniek toeslaat dat mijn feestbeesten helemaal geen Facebook hebben en dat ik nog steeds in een niet-bestaande camera kijk. De kleine dj is alweer verder gelopen en komt onderweg zijn boterham met pindakaas tegen. 'Het is even pauze beste mensennn, ik zie jullie straks! Laterrrrr!' Hij smikkelt al neuriënd van zijn boterham met pindakaas (er eindigen wat restjes op zijn wang) en hervat daarna zijn vlog. 'Heyyyyy mensen daar ben ik weer! Ik was even naar Nieuwendijk (hé, daar woont zijn neefje) en op de terugweg gingen we even langs de Mac Donalds (hij is bloedserieus) om te lunchen, dusssss... dat was heel lekkerrrr!' Een onbewuste veeg langs zijn pindakaaswang verwijdert de laatste bewijsstukken van de werkelijke lunch. Dat is prettig voor het geval dat de ingebeelde camera dit genadeloos zou registreren. De tocht gaat verder, de dj set komt in beeld. 'Ja mensen, ik haal jullie er even af' (hij maakt in één soepele beweging de denkbeeldige camera los van de selfiestick en heeft de camera nu in zijn hand) 'kijk' (zijn hand zweeft boven de set) 'je kan echt zien dat het een nieuwe set is want dit voelt allemaal heel erg zacht'. Hij aait liefdevol over een van de draaischijven en zucht er een beetje bij. 'Dit is wel serieus mooi spul... nou, en hier zitten dus allemaal knoppen, maar dit ga ik jullie de volgende keer wel even uitleggen.' De camera gaat uit en de dj kijkt naar zijn moeder.
'Zeg mam..., wat gaan we eigenlijk allemaal doen vandaag?'

Reacties

Populaire posts van deze blog

Gepuzzel op hoog niveau

‘Oké, dus we gaan onze stakingsdag wat meer ruchtbaarheid geven? Een beetje meer geluid uit de praktijk? Goed idee?’ We hebben een studiemiddag en met het hele team zitten we bij elkaar. Wat gaan we doen 12 december en hoe pakken we dit aan? Allereerst vormen we een werkgroep. Eén collega stelt voor om een column te schrijven over de reden waarom we gaan staken. Het moet een verhaal uit de onderwijspraktijk worden dat alle argumenten ondersteunt en kleur geeft. Maar hoe maak je dan duidelijk hoe urgent het probleem is, zonder te verzanden in een klaagzang of een waslijst met werkzaamheden? Met deze zogenaamde breinbreker gaan wij aan het einde van middag naar huis. Als ik thuis aan tafel samen met mijn oudste zoon een puzzel van 1000 stukjes probeer op te lossen, denk ik na over de column. En ineens weet ik het: het gepuzzel doet me denken aan ons kunst- en vliegwerk wanneer wij vervanging zoeken. Het zoeken naar stukjes, het passen en meten, de frustratie als het juiste stukje niet

geen fijne dag

Swieber, onze mooie rooie kater van nog geen jaar oud is overleden. Overreden moet ik misschien zeggen, want dat is helaas het geval. Als Manlief op goed geluk op de site van Amivedi kijkt omdat onze mooie rooie vannacht niet thuis gekomen is, verstrakt zijn blik en zucht hij dat we niet meer verder hoeven te zoeken. Ik kan het niet geloven en huil van schrik dikke tranen. Onze mannetjes zien het gebeuren en vragen bezorgd wat er aan de hand is. Als ik vertel dat Swieber dood is en nooit meer terug komt, zijn ze even van de wijs. Uk komt naar me toe. ' kusje mama?' en hij geeft een lief Peuterzoentje op m'n wang. Hij kijkt nog even of het helpt, klimt in m'n armen ('mama ik wil jou tillen') en aait zachtjes met zijn peuterhandjes over m'n wangen. 'Hoef je nu niet meer te huilen mama?' Oudste Zoon wil alles weten. 'Hoe kan dat dan? Waar is hij nu? Komt hij echt niet meer terug? Mama, ik mis Swieber zo erg! Is hij nu een sterretje? Maar ik zie hem

Heerlijk, die sneeuw?

-Mam, ik ga naar buiten hoor! -ja is goed mannetje, veel plezier! -mam... -ja? -wil je me even helpen met aankleden? -tuurlijk, kom maar hier Dikke vijf minuten later staat er een ingepakt mannetje buiten; moonboots aan (in alle haast nieuw gekocht vandaag, de oude pasten niet meer), skibroek, winterjas, sjaal, handschoenen en bovenop zijn hoofd een muts. Een mooi kadootje; alleen de strik ontbreekt. Ik wens hem veel plezier en wil net aan m'n kopje thee beginnen als mannetje twee zijn wens (die hij eerder niet had, daar had ik uiteraard vooraf naar geïnformeerd) uit: -mama, mag ik ook naar buiten? -tuurlijk mannetje, zal ik even helpen? Weer dik vijf minuten later staat mannetje twee buiten; zelfde soort outfit, maatje kleiner. Ze spelen nog geen tien minuten (mijn thee was uiteraard koud, ik was net nieuw water op aan het zetten) als mannetje één weer terugkomt. -mama, ik heb het zo koud en mijn handschoenen zijn kletsnat! -kom maar lekker binnen spelen dan, is dat ee