Doorgaan naar hoofdcontent

DJ

'Hallooooo beste mensennnn, daar ben ik weer!' Hij praat met de langgerekte klanken en het ongetemde enthousiasme wat ik herken uit de verschillende vlogs die de mannen graag bekijken. Ze zijn er de hele ochtend al druk mee, met hun nieuwste aanwinst: een echte dj set! Wat ze in hun eentje niet voor elkaar kregen, lukt de slimmerds na enig puzzelen toch: samen hebben ze precies genoeg geld. Nu staat de dj set uit. De dj's hebben pauze (en mijn oren ook).
'Ik zal jullie even mijn nieuwe dj set laten ziennn!' De jongste dj kijkt langs de selfiestick naar een ingebeelde camera. Het is een serieuze vlog, alleen wordt ie niet opgenomen. Dat is ook niet belangrijk, want op je zevende een vlog starten op You Tube is geen optie en als je grote broer zijn camera niet uit wil lenen moet je toch wat. Het lijkt hem niet te deren. 'Kijk, dit is de woonkamer en dit is de tv. Dit is mijn moeder...' (ik zwaai even naar het einde van de selfiestick) 'zeg, mam...'. Hij gaat naast me zitten en kijkt beurtelings van mij naar de camera en trekt een nogal guitige snoet. 'Gaat het eigenlijk nog regenen vandaag?' Ik zeg dat ik denk van niet. 'Nou dat is moooooi mensen, dan gaat het feestje doorrr vanmiddag!'
O ja? Project X schiet in een split second door m'n hoofd, maar ik bedenk me voor de paniek toeslaat dat mijn feestbeesten helemaal geen Facebook hebben en dat ik nog steeds in een niet-bestaande camera kijk. De kleine dj is alweer verder gelopen en komt onderweg zijn boterham met pindakaas tegen. 'Het is even pauze beste mensennn, ik zie jullie straks! Laterrrrr!' Hij smikkelt al neuriënd van zijn boterham met pindakaas (er eindigen wat restjes op zijn wang) en hervat daarna zijn vlog. 'Heyyyyy mensen daar ben ik weer! Ik was even naar Nieuwendijk (hé, daar woont zijn neefje) en op de terugweg gingen we even langs de Mac Donalds (hij is bloedserieus) om te lunchen, dusssss... dat was heel lekkerrrr!' Een onbewuste veeg langs zijn pindakaaswang verwijdert de laatste bewijsstukken van de werkelijke lunch. Dat is prettig voor het geval dat de ingebeelde camera dit genadeloos zou registreren. De tocht gaat verder, de dj set komt in beeld. 'Ja mensen, ik haal jullie er even af' (hij maakt in één soepele beweging de denkbeeldige camera los van de selfiestick en heeft de camera nu in zijn hand) 'kijk' (zijn hand zweeft boven de set) 'je kan echt zien dat het een nieuwe set is want dit voelt allemaal heel erg zacht'. Hij aait liefdevol over een van de draaischijven en zucht er een beetje bij. 'Dit is wel serieus mooi spul... nou, en hier zitten dus allemaal knoppen, maar dit ga ik jullie de volgende keer wel even uitleggen.' De camera gaat uit en de dj kijkt naar zijn moeder.
'Zeg mam..., wat gaan we eigenlijk allemaal doen vandaag?'

Reacties

Populaire posts van deze blog

Gepuzzel op hoog niveau

‘Oké, dus we gaan onze stakingsdag wat meer ruchtbaarheid geven? Een beetje meer geluid uit de praktijk? Goed idee?’ We hebben een studiemiddag en met het hele team zitten we bij elkaar. Wat gaan we doen 12 december en hoe pakken we dit aan? Allereerst vormen we een werkgroep. Eén collega stelt voor om een column te schrijven over de reden waarom we gaan staken. Het moet een verhaal uit de onderwijspraktijk worden dat alle argumenten ondersteunt en kleur geeft. Maar hoe maak je dan duidelijk hoe urgent het probleem is, zonder te verzanden in een klaagzang of een waslijst met werkzaamheden? Met deze zogenaamde breinbreker gaan wij aan het einde van middag naar huis. Als ik thuis aan tafel samen met mijn oudste zoon een puzzel van 1000 stukjes probeer op te lossen, denk ik na over de column. En ineens weet ik het: het gepuzzel doet me denken aan ons kunst- en vliegwerk wanneer wij vervanging zoeken. Het zoeken naar stukjes, het passen en meten, de frustratie als het juiste stukje niet...

Spierbal

'Mama, Uk heeft de bal over de schutting gegooid', klikt Oudste Zoon. Ik kijk naar Uk, die met grote ogen terug kijkt -handjes op zijn rug- en bevestigend knikt. Het is zo. De bal ligt bij de buren. En nu we toch aan het biechten zijn: bij de andere buren ligt er ook één. Ik probeer zo goed als dat gaat pedagogisch-boos te kijken en zeg dat hij die dan zelf maar op moet halen. Via de voordeur wel te verstaan. Uk draait met zijn oogjes, heft zijn handjes met veel gevoel voor drama ten hemel en zucht: 'oké, mama'. Grote Broer vindt het wel interessant allemaal en biedt aan om mee te gaan om te helpen, 'want Uk kan niet bij de bel'. Ze lopen hand in hand naar de buren waar Oudste Zoon op het raam klopt (hij kan ook niet bij de bel) en de mannen samen in spanning afwachten. De buurvrouw doet open en Uk bekent onmiddellijk schuld: 'mag ik mijn spierbal terug?'. Onze buurvrouw is een dame op leeftijd. Ze kijkt hem aan en zoekt dan hulp bij mij. 'Hij bedoe...

Supermarkt

Het is zo'n dag waarop er niks uit mijn handen komt. Ik ben al een uur moed aan het verzamelen om naar de supermarkt te gaan. Het lukt nog niet erg. Ik zie op tegen het inpakken van twee kleine mannetjes die straks hun energie kwijt willen met twee kleine supermarktkarretjes. En dan heb ik het nog niet eens over het aantal keer dat Uk roept dat hij het 'zelluf' wil doen, de driftbui die volgt als het niet mag of lukt en dat mijn oudste steevast de helft van de supermarktinventaris mee wil nemen. Bovendien heb ik ernstig gebrek aan inspiratie als het gaat om het bedenken van een menu voor vanavond. Dat het de hele dag al regent helpt natuurlijk ook niet. Ondertussen doe ik kleine klusjes: de kattenbak verschonen, de etensbakjes dan ook meteen maar, eten maken voor de mannen, luiers verschonen, vaatwasser in- en uitruimen, keuken opruimen, melancholisch door fotoboeken van zonnige vakanties bladeren en tussen de buien door de logeercavia's voeren, want die staan buiten. D...