Doorgaan naar hoofdcontent

hersenschudding

Net terug van een klassenavond zit ik met mijn lief op de bank als we ineens een hele harde klap horen. We schrikken allebei op en rennen naar de tuindeuren, waar we achter de deur een verkreukelde vogel aantreffen: die heeft een aanvaring met ons raam gehad. Hij weet nog niet precies wat hij daarvan vindt. Trillend en versuft zit hij (zij?) op de grond. Ik kan 'm gewoon oppakken en aaien en doe dat ook, ondertussen kijkend of alles het nog doet. Het lijkt erop dat het vogeltje niks gebroken heeft, maar helemaal zeker weet ik het niet, want er zit weinig beweging in. Toch maar even de dierenarts bellen dan, want van verkreukelde vogeltjes hebben wij geen verstand. 'In een donker doosje', is het advies en morgen nog eens proberen of hij wil vliegen. Volgens de dierenarts heeft het vogeltje een hersenschudding. Gelukkig geeft hij geen wekadvies.

Na nog een drankje willen we naar bed en kijken we nog even bij Piet. Daar zit hij dan in zijn doosje... toch een beetje zielig. We poberen hem nog even te knuffelen, maar daar wil Piet plotseling niets meer van weten. Wild fladderend maakt hij kenbaar toch wel heel graag buiten te willen slapen vannacht. Na een beetje hulp vliegt Piet inderdaad de kersenboom in, waar hij nu nog bij zit te komen van zijn wilde avontuur. Wij blijven achter met een lege doos, vol gaatjes en vogelpoep. Gelukkig hebben we de foto's nog.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Gepuzzel op hoog niveau

‘Oké, dus we gaan onze stakingsdag wat meer ruchtbaarheid geven? Een beetje meer geluid uit de praktijk? Goed idee?’ We hebben een studiemiddag en met het hele team zitten we bij elkaar. Wat gaan we doen 12 december en hoe pakken we dit aan? Allereerst vormen we een werkgroep. Eén collega stelt voor om een column te schrijven over de reden waarom we gaan staken. Het moet een verhaal uit de onderwijspraktijk worden dat alle argumenten ondersteunt en kleur geeft. Maar hoe maak je dan duidelijk hoe urgent het probleem is, zonder te verzanden in een klaagzang of een waslijst met werkzaamheden? Met deze zogenaamde breinbreker gaan wij aan het einde van middag naar huis. Als ik thuis aan tafel samen met mijn oudste zoon een puzzel van 1000 stukjes probeer op te lossen, denk ik na over de column. En ineens weet ik het: het gepuzzel doet me denken aan ons kunst- en vliegwerk wanneer wij vervanging zoeken. Het zoeken naar stukjes, het passen en meten, de frustratie als het juiste stukje niet...
2 reacties
Meer lezen

Pomme en Zwieber

Hoera, ze zijn er! Onze nieuwe harige huisgenootjes! Zodra we thuis komen bevrijden we ze uit hun reismandje. Schuchter snuffelend stappen ze rond, langzaam hun nieuwe onderkomen ontdekkend. Het ziet er schattig uit. Zodra m'n jongste zoon thuis komt is het echter gedaan met de rust. Onder een luid: jaaaaa, poesjes!! ren-huppelt hij door de kamer, zigzaggend achter Pomme en Zwieber aan. De katertjes schieten onder de bank, maar vinden daar geen rust, want Peuter is nog klein en glijdt er met gemak achteraan. Daarom vliegen ze weer onder de bank vandaan, recht in de armen van m'n oudste. Die is niet te beroerd om ze even op te tillen en uitgebreid te knuffelen. Hij geniet. Van de katjes weet ik dat niet zeker. Gelukkig is het bijna bedtijd, dat geeft rust. Na een paar dagen tillen, knuffelen, rennen, spelen, vluchten, op tafels en in kasten klimmen, begint het te wennen, die nieuwe huisgenoten. Ik vis ze geroutineerd uit de vaatwasser, van het aanrecht en uit een ladekastje, de...
Een reactie posten
Meer lezen

Nieuwe schoenen?

Dat je jezelf hoort zeggen: ‘doe je een beetje voorzichtig met je nieuwe schoenen’, terwijl je natuurlijk ook wel weet dat het geen donder uitmaakt wat je zegt. Die schoenen gaan er aan. Maar in je enthousiasme voor de nieuwe schoenen roep je het toch en iets te vaak, met als gevolg dat zoonlief zijn nieuwe schoenen consequent links laat liggen en kiest voor die foeilelijke, afgetrapte sneakers die met draadjes aan elkaar hangen, maar die ‘zo lekker voetballen’. Ok, missie geslaagd: de peperdure schoenen blijven netjes. Prima toch? Maar in een helder moment kom je tot inkeer. Plotsklaps is daar de angst dat ze dat zullen blijven tot het moment komt waarop ze niet meer passen. Dat moment komt dichterbij, dat moment is bijna, dat is misschien wel nu. Dat is er namelijk áltijd van de ene op de andere dag. Paniek! De schoenen moeten gedragen worden. En wel nú! Maar zoonlief weigert mee te waaien met de nukken van z’n moeder en is dus niet zomaar om te praten. Maar je zet door en het nieuw...
Een reactie posten
Meer lezen