Het is zo'n ochtend... Je weet wel, het loopt niet.
Eerst vergeet ik het knuffelkonijn van Uk mee naar school te nemen. Ze vieren vandaag dierendag en de kleuters mogen allemaal hun liefste knuffeldier meenemen. Uk huilt een hele dikke traan. Ik kijk schuldbewust naar m'n kleine mannetje. 'Welke wilde je meenemen dan?', vraag ik. 'Mijn konijn', zegt Uk 'en nou mag ik zo de klas niet in'. De tranen stromen nu echt over zijn wangen. Ik troost hem en vertel dat dat niet zo'n vaart zal lopen. 'Het is ook mijn school, Uk. Geloof me, ik weet dat'. Ik beloof hem dat ik Konijn ga halen en hem snel zal komen brengen. Ik heb nog wel even nog tijd, dus ik sjees naar huis op de fiets en ontdek halverwege dat ik Uk's tas nog om heb. Pfff, dat gaat lekker. Gelukkig kan ik 'm zo mooi nog even brengen. Eenmaal thuis is het eerst tijd voor een glas water. Twee tellen zitten, de tas gaat af. Konijn ligt op de grond zie ik nu, naast de bank. Ik vermoed een mislukte poging om toch mee te kunnen deze morgen. Helaas. Daarna gauw naar school, waar ik uiteraard tot de ontdekking kom dat ik Konijn nu wel bij me heb, maar dat Uk's tas nog thuis ligt. Ik beloof Uk dat ik ook die nog na kom brengen. Straks.
Zen.
Ik race in m'n autootje naar het ziekenhuis voor een afspraak met een specialist. Gelukkig weet de assistente me op te beuren: 'u bent ruim 4 kg afgevallen mevrouw'. Ik kijk blij, maar ze was nog niet klaar 'sinds 2012'. Ach. Slow diets are the best, nietwaar?
Mijn bezoekje aan het ziekenhuis eindigt met een bloedonderzoek. Ik ga netjes in de rij staan, net achter twee dames met de omvang van een olietanker. Dat ik er niet ver naast zit met mijn typering blijkt al snel. De ene dame draait zich naar me om en glimlacht lief. 'Wat leuk, ben je zwanger?' Ik kijk haar niet-begrijpend aan. 'Eh, nee. Waarom denk je dat?' Ze vertrekt geen spier. 'O, ik dacht dat ik een klein buikje zag'. Daarna draait ze zich weer om (haar buik er in slow motion achteraan) en begint tegen haar vriendin over kleine en grote buikjes tijdens zwangerschappen. Mooi is dat. Ik kijk naar m'n buik. Er hebben twee prachtige kinderen in gezeten en dat is niet zonder gevolgen gebleven. Dat weet ik ook wel. Maar een buikje waardoor je een zwangerschap zou vermoeden? Een die, kennelijk, ver genoeg gevorderd is om er iets over te (durven) zeggen? Hm.
Als ik weer thuis ben, kijk ik nog even in de spiegeling van de ovenruit. Het valt best mee. Echt. Dat mens is gewoon niet wijs. Ze had zelf makkelijk zwanger kunnen zijn van een onderzeeër. Toch kleed ik me snel om (ik ben er plotseling van overtuigd dat het aan m'n shirt ligt en niet aan het beoordelingsvermogen van deze eh, robuuste dame) en spring ik even later op de fiets naar Uk om zijn tas te brengen. Verbranden zullen ze. De calorieën.
Het is heerlijk weer dus ik fiets nog even door naar het winkelcentrum. Today is not my day, zoveel is duidelijk. Maar ach, het kan altijd erger. Ik fiets langs de lekkerste banketbakker van Nederland.
En wat doe je dan, als het je dag niet is?
Juist.
Eerst vergeet ik het knuffelkonijn van Uk mee naar school te nemen. Ze vieren vandaag dierendag en de kleuters mogen allemaal hun liefste knuffeldier meenemen. Uk huilt een hele dikke traan. Ik kijk schuldbewust naar m'n kleine mannetje. 'Welke wilde je meenemen dan?', vraag ik. 'Mijn konijn', zegt Uk 'en nou mag ik zo de klas niet in'. De tranen stromen nu echt over zijn wangen. Ik troost hem en vertel dat dat niet zo'n vaart zal lopen. 'Het is ook mijn school, Uk. Geloof me, ik weet dat'. Ik beloof hem dat ik Konijn ga halen en hem snel zal komen brengen. Ik heb nog wel even nog tijd, dus ik sjees naar huis op de fiets en ontdek halverwege dat ik Uk's tas nog om heb. Pfff, dat gaat lekker. Gelukkig kan ik 'm zo mooi nog even brengen. Eenmaal thuis is het eerst tijd voor een glas water. Twee tellen zitten, de tas gaat af. Konijn ligt op de grond zie ik nu, naast de bank. Ik vermoed een mislukte poging om toch mee te kunnen deze morgen. Helaas. Daarna gauw naar school, waar ik uiteraard tot de ontdekking kom dat ik Konijn nu wel bij me heb, maar dat Uk's tas nog thuis ligt. Ik beloof Uk dat ik ook die nog na kom brengen. Straks.
Zen.
Ik race in m'n autootje naar het ziekenhuis voor een afspraak met een specialist. Gelukkig weet de assistente me op te beuren: 'u bent ruim 4 kg afgevallen mevrouw'. Ik kijk blij, maar ze was nog niet klaar 'sinds 2012'. Ach. Slow diets are the best, nietwaar?
Mijn bezoekje aan het ziekenhuis eindigt met een bloedonderzoek. Ik ga netjes in de rij staan, net achter twee dames met de omvang van een olietanker. Dat ik er niet ver naast zit met mijn typering blijkt al snel. De ene dame draait zich naar me om en glimlacht lief. 'Wat leuk, ben je zwanger?' Ik kijk haar niet-begrijpend aan. 'Eh, nee. Waarom denk je dat?' Ze vertrekt geen spier. 'O, ik dacht dat ik een klein buikje zag'. Daarna draait ze zich weer om (haar buik er in slow motion achteraan) en begint tegen haar vriendin over kleine en grote buikjes tijdens zwangerschappen. Mooi is dat. Ik kijk naar m'n buik. Er hebben twee prachtige kinderen in gezeten en dat is niet zonder gevolgen gebleven. Dat weet ik ook wel. Maar een buikje waardoor je een zwangerschap zou vermoeden? Een die, kennelijk, ver genoeg gevorderd is om er iets over te (durven) zeggen? Hm.
Als ik weer thuis ben, kijk ik nog even in de spiegeling van de ovenruit. Het valt best mee. Echt. Dat mens is gewoon niet wijs. Ze had zelf makkelijk zwanger kunnen zijn van een onderzeeër. Toch kleed ik me snel om (ik ben er plotseling van overtuigd dat het aan m'n shirt ligt en niet aan het beoordelingsvermogen van deze eh, robuuste dame) en spring ik even later op de fiets naar Uk om zijn tas te brengen. Verbranden zullen ze. De calorieën.
Het is heerlijk weer dus ik fiets nog even door naar het winkelcentrum. Today is not my day, zoveel is duidelijk. Maar ach, het kan altijd erger. Ik fiets langs de lekkerste banketbakker van Nederland.
En wat doe je dan, als het je dag niet is?
Juist.
Reacties
Een reactie posten