Twee kinderen, twee katten, twee (logeer-)cavia's... ik zie een patroon. En terwijl ik een kat uit de vaatwasser pluk, mijn jongste zoon sommeer om van een ladekastje af te komen en mijn oudste zoon verbied om van de bank te springen, bedenk ik me dat twee Ikken eigenlijk ook geen slecht idee zou zijn. Eén Ik hier, bij de kinderen en de rest van de dierentuin en één Ik op een tropisch eiland, op een luxe ligbed, onder een palmboom, een cocktail binnen handbereik. De Ik die thuisbleef zou de hele dag pedagogisch verantwoord opvoeden, geduldig, liefdevol en onuitputtelijk pleisters plakken, troosten, aanmoedigen en creatieve uitspattingen bedenken, geknuffeld worden door plakkerige mannetjes en harige katertjes, want de andere Ik tankt energie bij voor twee. Elke avond syncen de Ikken via internet de ervaringen van de steehome-Ik en de energie van de steerelaxt-Ik en ben Ik weer opgelucht en blij klaar voor de volgende dag. Heerlijk. Ik ontdek terplekke een gat in de markt. Nu nog een uitvinder.
‘Oké, dus we gaan onze stakingsdag wat meer ruchtbaarheid geven? Een beetje meer geluid uit de praktijk? Goed idee?’ We hebben een studiemiddag en met het hele team zitten we bij elkaar. Wat gaan we doen 12 december en hoe pakken we dit aan? Allereerst vormen we een werkgroep. Eén collega stelt voor om een column te schrijven over de reden waarom we gaan staken. Het moet een verhaal uit de onderwijspraktijk worden dat alle argumenten ondersteunt en kleur geeft. Maar hoe maak je dan duidelijk hoe urgent het probleem is, zonder te verzanden in een klaagzang of een waslijst met werkzaamheden? Met deze zogenaamde breinbreker gaan wij aan het einde van middag naar huis. Als ik thuis aan tafel samen met mijn oudste zoon een puzzel van 1000 stukjes probeer op te lossen, denk ik na over de column. En ineens weet ik het: het gepuzzel doet me denken aan ons kunst- en vliegwerk wanneer wij vervanging zoeken. Het zoeken naar stukjes, het passen en meten, de frustratie als het juiste stukje niet
Reacties
Een reactie posten