zuusje

Swieber, onze mooie rooie kater van nog geen jaar oud is overleden. Overreden moet ik misschien zeggen, want dat is helaas het geval. Als Manlief op goed geluk op de site van Amivedi kijkt omdat onze mooie rooie vannacht niet thuis gekomen is, verstrakt zijn blik en zucht hij dat we niet meer verder hoeven te zoeken. Ik kan het niet geloven en huil van schrik dikke tranen. Onze mannetjes zien het gebeuren en vragen bezorgd wat er aan de hand is. Als ik vertel dat Swieber dood is en nooit meer terug komt, zijn ze even van de wijs. Uk komt naar me toe. ' kusje mama?' en hij geeft een lief Peuterzoentje op m'n wang. Hij kijkt nog even of het helpt, klimt in m'n armen ('mama ik wil jou tillen') en aait zachtjes met zijn peuterhandjes over m'n wangen. 'Hoef je nu niet meer te huilen mama?' Oudste Zoon wil alles weten. 'Hoe kan dat dan? Waar is hij nu? Komt hij echt niet meer terug? Mama, ik mis Swieber zo erg! Is hij nu een sterretje? Maar ik zie hem ...

Het is een puinhoop in de kamer. De mannen hebben de twee Ikea speelgoedbakken vol houten treinen en stukjes Playmobil omgekeerd en zitten nu elk pontificaal in een lege bak. Uk heeft een lege kartonnen verpakking van wat ooit voor cakebeslag bedoeld was gevuld met stukjes houten treinspoor. Oudste zit in een andere bak met het Fisher Price kassaatje en een zelfgemaakt bonnenboekje op schoot. 'Mag ik uw kaartje alstublieft?' Uk pakt op goed geluk een stukje treinspoor. 'Nee, niet die, deze' zegt de conducteur en hij wijst een willekeurig ander stukje aan. Uk geeft geduldig het gevraagde stukje hout. Kling. De kassa rinkelt. 'Aja, want als je geen kaartje hebt krijg je een bekeuring' doceert Oudste aan Uk. 'Dat heb ik op school geleerd'. Uk knikt. Natuurlijk, dat is zo. 'Waar wil je naar toe?' vraagt de conducteur. 'Naar olifant'. 'Oké, dan zijn we er al'. Uk vindt dat heel gewoon en steekt een heel verhaal af. 'Oké. Ik ga ev...